The Travelling Emperor
Με αφορμή το ανοιχτό κάλεσμα της ομάδας Φιλοπάππου
Με αφορμή το ανοιχτό κάλεσμα της ομάδας Φιλοπάππου
για το project ‘Αλέξανδρος Ιόλας’
Το ζήτημα της βίλας Ιόλα, μαζί με το φαινόμενο της προσωπικότητας του Ιόλα, αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο έρευνας που απο πολύ νωρίς φάνηκε ότι δεν μπορεί εξαντληθεί με ένα σχόλιο ή έργο.
Μέσα απο την έρευνα που κάναμε ως ομάδα, αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν η πληθωρικότητα του Ιόλα και οι πολλαπλές ζωές που φαινόταν να είχε ζήσει, μετακινούμενος συνεχώς και πάντα με τον χαρακτηρισμό ‘αμφιλεγόμενο’ σε ό,τι έκανε.
Απ’ό,τι φαίνεται εκτός απο αυτήν την πληθωρικότητα τον χαρακτήριζε ένα τυχοδιωκτικό πνεύμα και ένα δικό του σύστημα ηθικής που αναμφίβολα συγκρούονταν κατα καιρούς με τις τρέχουσες κοινωνικές αξίες.
Ακολουθώντας τις διαδρομές που έκανε και τις ταυτότητες που άλλαξε, μέσα απο το βιογραφικό του και απο συνεντεύξεις συνεργατών και φίλων του, και προσπαθώντας να καταλάβω ή τουλάχιστον να αποκτήσω μια δική μου γνώμη για το φαινόμενο Ιόλας και την φιλοδοξία του για την βίλα Ιόλα, ερεύνησα τρεις προσωπικότητες οι οποίες παίξαν κεντρικό ή περιφερειακό ρόλο στην ζωή του, καθώς και την εξέλιξη μιας απο τις συλλογές που δημιούργησε και που κατέληξε σε μουσείο.
Σε μια παρουσίαση-εγκατάσταση αυτής της υπο εξέλιξη έρευνας που έκανα στο εργαστήριο μου, έδειξα την δουλειά μου σε φωτογραφίες, σχέδια και κατασκευές μαζί με ένα έντυπο, συρραφή απο συνεντεύξεις, ανεκδοτολογικές αφηγήσεις και αρχειακές φωτογραφίες μαζί με βιογραφικά των τριών και της συλλογής.
Η παρουσίαση συνοδευόταν απο ένα κείμενο με απόσπασμα συνέντευξης του Grzegorz Kowalski (δες Kowalnia) για τον ρόλο του καλλιτέχνη.
«Αν αποδεχτούμε ότι η τέχνη πρέπει να απευθύνεται στη συλλογική συνείδηση, οτι πρέπει να εισαγάγει το κοινό σε νέα πεδία αντίληψης ή απλά να θέτει ερωτήματα και να δημιουργεί αμφιβολίες, είναι προφανές ότι ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να συμμορφώνεται με την ηθική και το σύστημα αξιών της εποχής του.» [εξηγεί αναφερόμενος στο παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα »]
«Τέχνη δεν είναι το παιδί της ιστορίας που καταγγέλει και ανακηρύσσει τον αυτοκράτορα γυμνό, οι καλλιτέχνες είναι οι ράφτες που επιθυμούν να ανυψωθούμε στο επίπεδο της μη-ένδυσης γδύνοντας τον αυτοκράτορα.» Η τέχνη είναι μια φαντασίωση, όχι τόσο ως μια απάτη, αλλά ως μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, μια κατάσταση που προυποθέτει πίστη για να υπάρχει. «Η Τέχνη δεν είναι η ανακάλυψη και η αποκάλυψη, αλλά η ανάληψη της ευθύνης για την πραγματικότητα που δημιουργείς πέρα από τα κατεστημένα.»
«Τέχνη δεν είναι το παιδί της ιστορίας που καταγγέλει και ανακηρύσσει τον αυτοκράτορα γυμνό, οι καλλιτέχνες είναι οι ράφτες που επιθυμούν να ανυψωθούμε στο επίπεδο της μη-ένδυσης γδύνοντας τον αυτοκράτορα.» Η τέχνη είναι μια φαντασίωση, όχι τόσο ως μια απάτη, αλλά ως μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, μια κατάσταση που προυποθέτει πίστη για να υπάρχει. «Η Τέχνη δεν είναι η ανακάλυψη και η αποκάλυψη, αλλά η ανάληψη της ευθύνης για την πραγματικότητα που δημιουργείς πέρα από τα κατεστημένα.»
Θεωρώντας λοιπόν τον Ιόλα ως ‘τον περιπλανώμενο αυτοκράτορα’, τον παρουσίασα, σ’ένα τμήμα της διαδρομής του, μέσα απο την βιογραφία των Theodora Roosevelt-Keogh, Niki Stifel, John de Cuevas και του μουσείου De Menil.
